Leven en werken vanuit intuïtie

Ik heb eigenlijk nog nooit gewikt en gewogen om een keuze te maken. Een rationeel lijstje met pro’s en con’s heb ik zelfs in gedachten eerlijk gezegd nog nooit gemaakt. Bij alle grote keuzes in mijn leven wist ik heel helder of ik naar links of rechts moest, of dat nou in de liefde, studiekeuze of waar te wonen was. Ik weet dat ik kan vertrouwen op een diep, helder weten in me. Zo ook in mijn ondernemen, en ook kleiner en dagelijkser in hoe ik fotografeer.

Innerview

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik niet houd van koetjes en kalfjes en praatjes pot. Een goed gesprek kan ik wel waarderen. Liefst ben ik dan degene die de rake vragen stelt. Maar nu was dat andersom; Irwin stelde ze aan mij in een heus Innerview via zoom. We spraken over de stemmen in je hoofd, overtuigingen en pijnen. Over mensen écht zien: in mijn werk, maar ook in het dagelijks leven. En over de magie van het zwanger zijn.

Radicale compassie

Kun je met compassie naar je medemens kijken? En dan niet zomaar een beetje compassie maar echt radicale compassie?

Dit is Michael, ex-gedetineerde. Hij zat achtenhalf jaar, dus naar eigen zeggen niet voor het jatten van een blikje drinken. Sander Grip en waren bij hem thuis in zijn eenvoudige woning voor het interview en de foto.

Uit de kast

Sinds ik op mijn 24e over mijn oren verliefd werd op een man van 17 jaar ouder met 4 kinderen denk ik na, heel veel, over het leven. Waarom gebeurt dit in hemelsnaam? Waarom voelt het alsof ik geen keuze heb, terwijl dit zo onverstandig lijkt. Hoe werkt het leven? Hebben we een vrije wil? Is er iets alomvattends of is alles toeval? Er zit een onophoudelijke bron van vragen en enorme zucht naar kennis in me om alles te weten, te doorgronden.

Elke dag twee borreltjes

Aart Blok struikelde een beetje door het leven. Toen hij tewerkgesteld in Duitsland was om bommen te vullen voor de vijand, zag hij na een tijdje zijn kans schoon, onstnapte en liep terug naar huis. Hij kwam thuis aan toen Nederland net bevrijd was… Daarna was hij even barbier, zette een tijdje stipjes op paddestoelen toen hij in de kunstbloemen zat en later werkte hij bij een tuinder. Maar omdat hij kleurenblind is, plukte hij álle tomaten in plaats van alleen de rijpe.

Waarom mijn beroep het mooiste ter wereld is

In het begin van mijn carrière worstelde ik nog wel eens met de gedachte dat dit beroep best nutteloos is. Kon ik mijn spaarzame tijd hier op aarde niet beter besteden in de zorg bijvoorbeeld? Maar naast het feit dat ik er zachtjes achter kwam dat ‘nut’ niet per se het hoogste doel is in het leven, kwam ik aldoende ook steeds meer achter de enorme impact die je als fotograaf kunt hebben. Niet eens zozeer met het eindresultaat, vooral tijdens het fotograferen zelf.

Reflecteren met een coach

Even stilstaan, reflecteren, naar jezelf kijken. Als zzp’er heb ik niet een leidinggevende die mij af en toe een spiegel voorhoudt of me scherpe vragen stelt bij een functioneringsgesprek. Dat moet ik zelf doen. Zo had ik een paar weken geleden een heel fijne doorboomsessie met coach Anne Hospers (@campbluff) waarin mijn vraag vooral was: hoe houdt ik dit vast?! 

Glunderend op zijn rollator

Eerst wilde Rob niet meewerken. Ook niet na lang aandringen. Hij is, zoals ze dat noemen, een zorgmijder. Maar toen hij hoorde dat hij over vroeger mocht vertellen, over zijn tijd als zanger bij The Millers, was hij om. Wat volgde was een drie uur durend, hilarisch en chaotisch relaas van herinneringen. En natuurlijk zong hij voor ons. Even stond hij weer voor een volle zaal met de spotlights op zijn gezicht.

Alle kleine pracht van de mens

Way back… Dit is één van mijn afstudeerfoto’s acht jaar geleden. Een project dat ging over de schoonheid die ik zie in kwetsbaarheid. Ik zag zoveel moois in de lichaamstaal van de mensen voor mijn lens. In eerste instantie liet ik mensen bloot en zonder met ze te praten voor mijn lens staan. Zoveel dappere en mooie mensen had ik voor me die tijd. Ik vond het prachtig, maar iedereen die ik de foto’s liet zien werd totaal afgeleid door dat bloot en weinig mensen zagen verder dan dat. Het gíng niet om dat bloot, dat was slechts een middel. Ik kreeg rood licht voor mijn tussenpresentatie, als ik het niet om zou gooien zou ik een onvoldoende krijgen en niet afstuderen. Superfrustrerend vond ik het, dat het me niet lukte over te brengen wat ik zag.

Wat ik zag in Feijenoord? Liefde

Voor De Kracht van Rotterdam, een initiatief waar elk jaar 12 fotografen een maand lang een stadsdeel in worden gestuurd, dompelde ik me onder in Feijenoord. Ik ging onder andere mee met de thuiszorg, hoste op de verjaardag van een 80-jarige, stapte het atelier van een gitaarbouwer in voor een goed filosofisch gesprek en keek mee met Johan, die elke dag boterhammen smeert voor kinderen die van hun ouders geen lunch mee naar school kunnen krijgen.