Alle kleine pracht van de mens

Way back… Dit is één van mijn afstudeerfoto’s acht jaar geleden. Een project dat ging over de schoonheid die ik zie in kwetsbaarheid. Ik zag zoveel moois in de lichaamstaal van de mensen voor mijn lens. In eerste instantie liet ik mensen bloot en zonder met ze te praten voor mijn lens staan. Zoveel dappere en mooie mensen had ik voor me die tijd. Ik vond het prachtig, maar iedereen die ik de foto’s liet zien werd totaal afgeleid door dat bloot en weinig mensen zagen verder dan dat. Het gíng niet om dat bloot, dat was slechts een middel. Ik kreeg rood licht voor mijn tussenpresentatie, als ik het niet om zou gooien zou ik een onvoldoende krijgen en niet afstuderen. Superfrustrerend vond ik het, dat het me niet lukte over te brengen wat ik zag.

Het nu en de liefde

Frits en Clara, beide dementerend. Hij een beetje meer dan zij. Elke dag ontmoet hij haar opnieuw zodra ze elkaar na de lunch mogen zien. En als alles langzaam afbrokkelt en verdwijnt, blijft de kern over: het nu en de liefde.

Mag ik een tijdje naar je kijken?

Coach Anne Hospers (@campbluff) stelde me deze vraag: ‘Hoe zou jij jouw passie voor werelden delen vastleggen als er geen camera’s meer waren?’ Dit klinkt misschien wat cryptisch, maar ik snap heel goed wat ze bedoelt. Dit is een interessante…

Leer mij te verdoven

Dit is Freddy, en Freddy zit voor altijd in ons hart. Wat een lieve, zachte man met zijn mooie, eigenzinnige taal. Een verpleger die verstrikt raakte in het leven, op straat terecht kwam en ook daar nog het gevoel had mensen te moeten en te kunnen helpen. Een tijd na het interview belde zijn neef op, dat Freddy was overleden en hij op ons interview was gestuit.

Iets ogenschijnlijk onbenulligs

Besef je wel eens hoe dun het lijntje is tussen autonoom zijn en zorg nodig hebben? Sander Grip en ik zagen met eigen ogen hoe mensen ineens aan de andere kant kunnen belanden.

Ik probeer me regelmatig bewust te zijn van het feit dat ik kan lopen, de gordijnen eigenhandig open kan doen, vrij ben om te staan waar ik wil, mijn woorden eruit komen zoals ik wil. Ik denk dat het leven mooier wordt als je dankbaarheid kan voelen voor dit soort dingen. Vaak zijn heel grote en belangrijke dingen verpakt in iets ogenschijnlijk onbenulligs.

Na ploegen en doorgaan

Trots hoofd: mijn bedrijf bestaat 7,5 jaar! Ik was een jaar of 15 toen ik wist dat ik naar de kunstacademie wilde om fotograaf te worden. Godzijdank had ik ouders die me zonder aarzeling steunden. Zo af en toe kreeg ik vragen van ander mensen als “Wat als het niet lukt? Wat als je niet aangenomen wordt op de academie? Of als je het niet lukt werk te vinden?” Dat vond ik raar. Ik had geen plan B. Dit zou het worden. Punt.

Maria werd verkocht voor 800 euro

Misschien wel één van de meest heftige interviews ooit: Maria. Dit was het paneel waar tijdens de expositie de meeste mensen bleven plakken om te lezen, vaak met hun hand voor hun mond en afgrijzen in hun ogen. Maria was 19 jaar toen we haar spraken en slachtoffer van mensenhandel; ze werd verkocht voor 800 euro.

Wat ik zag in Feijenoord? Liefde

Voor De Kracht van Rotterdam, een initiatief waar elk jaar 12 fotografen een maand lang een stadsdeel in worden gestuurd, dompelde ik me onder in Feijenoord. Ik ging onder andere mee met de thuiszorg, hoste op de verjaardag van een 80-jarige, stapte het atelier van een gitaarbouwer in voor een goed filosofisch gesprek en keek mee met Johan, die elke dag boterhammen smeert voor kinderen die van hun ouders geen lunch mee naar school kunnen krijgen.

Op schoot

Ik word zo blij van deze foto. Niet alleen van het eindresultaat, eigenlijk vooral van de totstandkoming ervan. Deze foto schoot ik voor Leaseplan, ergens op pagina zoveel in de briefing stond iets als ‘blije foto in auto’. We kozen een auto met open dak voor extra licht en wind, de enige voorhanden was een Mini. Zie het even voor je: Ik zat op schoot van deze dame tegen de voorruit van deze veel te kleine auto gedrukt, terwijl de art-director hard over het terrein scheurde voor genoeg wind. Alles voor mooi beeld!

Duizend veren tussen onze billen

Zo, we zweven nog een beetje. Wat was dit mooi! Gisteren waren er zo’n 3500 mensen op de opening van onze expositie ‘Rotterdammers van Humanitas’ en wij konden nog maar net lopen van alle veren tussen onze billen. Sander Grip en ik tekenden de levensverhalen op van dertig mensen die zorg krijgen bij deze zorginstelling. Van ‘gewone’ ouderen, tot ex-verslaafden, een sekswerker, een slachtoffer van mensenhandel en meer. Al deze verhalen stonden geprint op houten panelen in de Laurenskerk in Rotterdam, als onderdeel van de World Press Photo expositie. Dank voor alle mooie reacties, de aandacht, de waardering. Wij zijn blij en trots!