Leer mij te verdoven

Dit is Freddy, en Freddy zit voor altijd in ons hart. Wat een lieve, zachte man met zijn mooie, eigenzinnige taal. Een verpleger die verstrikt raakte in het leven, op straat terecht kwam en ook daar nog het gevoel had mensen te moeten en te kunnen helpen. Een tijd na het interview belde zijn neef op, dat Freddy was overleden en hij op ons interview was gestuit.

Iets ogenschijnlijk onbenulligs

Besef je wel eens hoe dun het lijntje is tussen autonoom zijn en zorg nodig hebben? Sander Grip en ik zagen met eigen ogen hoe mensen ineens aan de andere kant kunnen belanden.

Ik probeer me regelmatig bewust te zijn van het feit dat ik kan lopen, de gordijnen eigenhandig open kan doen, vrij ben om te staan waar ik wil, mijn woorden eruit komen zoals ik wil. Ik denk dat het leven mooier wordt als je dankbaarheid kan voelen voor dit soort dingen. Vaak zijn heel grote en belangrijke dingen verpakt in iets ogenschijnlijk onbenulligs.

Na ploegen en doorgaan

Trots hoofd: mijn bedrijf bestaat 7,5 jaar! Ik was een jaar of 15 toen ik wist dat ik naar de kunstacademie wilde om fotograaf te worden. Godzijdank had ik ouders die me zonder aarzeling steunden. Zo af en toe kreeg ik vragen van ander mensen als “Wat als het niet lukt? Wat als je niet aangenomen wordt op de academie? Of als je het niet lukt werk te vinden?” Dat vond ik raar. Ik had geen plan B. Dit zou het worden. Punt.

Maria werd verkocht voor 800 euro

Misschien wel één van de meest heftige interviews ooit: Maria. Dit was het paneel waar tijdens de expositie de meeste mensen bleven plakken om te lezen, vaak met hun hand voor hun mond en afgrijzen in hun ogen. Maria was 19 jaar toen we haar spraken en slachtoffer van mensenhandel; ze werd verkocht voor 800 euro.

Wat ik zag in Feijenoord? Liefde

Voor De Kracht van Rotterdam, een initiatief waar elk jaar 12 fotografen een maand lang een stadsdeel in worden gestuurd, dompelde ik me onder in Feijenoord. Ik ging onder andere mee met de thuiszorg, hoste op de verjaardag van een 80-jarige, stapte het atelier van een gitaarbouwer in voor een goed filosofisch gesprek en keek mee met Johan, die elke dag boterhammen smeert voor kinderen die van hun ouders geen lunch mee naar school kunnen krijgen.

Op schoot

Ik word zo blij van deze foto. Niet alleen van het eindresultaat, eigenlijk vooral van de totstandkoming ervan. Deze foto schoot ik voor Leaseplan, ergens op pagina zoveel in de briefing stond iets als ‘blije foto in auto’. We kozen een auto met open dak voor extra licht en wind, de enige voorhanden was een Mini. Zie het even voor je: Ik zat op schoot van deze dame tegen de voorruit van deze veel te kleine auto gedrukt, terwijl de art-director hard over het terrein scheurde voor genoeg wind. Alles voor mooi beeld!

Duizend veren tussen onze billen

Zo, we zweven nog een beetje. Wat was dit mooi! Gisteren waren er zo’n 3500 mensen op de opening van onze expositie ‘Rotterdammers van Humanitas’ en wij konden nog maar net lopen van alle veren tussen onze billen. Sander Grip en ik tekenden de levensverhalen op van dertig mensen die zorg krijgen bij deze zorginstelling. Van ‘gewone’ ouderen, tot ex-verslaafden, een sekswerker, een slachtoffer van mensenhandel en meer. Al deze verhalen stonden geprint op houten panelen in de Laurenskerk in Rotterdam, als onderdeel van de World Press Photo expositie. Dank voor alle mooie reacties, de aandacht, de waardering. Wij zijn blij en trots!