Een hoes om van te houden
22051
post-template-default,single,single-post,postid-22051,single-format-standard,qi-blocks-1.2.4,qodef-gutenberg--no-touch,stockholm-core-2.3.3,qodef-qi--no-touch,qi-addons-for-elementor-1.6.3,select-child-theme-ver-1.0.0,select-theme-ver-9.4,ajax_fade,page_not_loaded,popup-menu-fade,,qode_menu_,wpb-js-composer js-comp-ver-6.9.0,vc_responsive,elementor-default,elementor-kit-22048
23 november 2022 In Geen categorie

Een hoes om van te houden

De meeste mensen voor mijn camera zitten niet lekker in hun vel. Letterlijk, niet lekker in hun lijf. Zóveel mensen waar ik mijn lens op richt zijn onzeker over de hoes waar ze in leven. En dat heeft invloed op hoe je je voelt, hoe je handelt, op wat je uitstraalt en daarmee wat je aantrekt. 

Ik zou graag de wereld willen veranderen, zo *poef* iedereen blij met zijn lichaam, maar ik kan maar een klein beetje bijdragen door mensen zich mooi te laten voelen als ik ze fotografeer. Mijn grootste bijdrage kan ik leveren aan mijn kleine meisje. Ik vertel haar dat ze prachtig is, laat haar zien hoe mooi ik mezelf vind. Ik laat haar zien hoe leuk het is om je op te kunnen tutten. Dat ijdelheid mag. Dat onze lichamen geweldig zijn. Het is een hoes om van te houden, om te eren en dankbaar voor te zijn. 

Een tijdje geleden had ik Deija voor mijn camera. Met haar 87 jaar en zwarte huid straalde ze alsof ze gisteren nog de missverkiezingen had gewonnen, met zó’n omverblazende zelfverzekerdheid. Haar vader vertelde haar elke dag dat ze mooi was en dat zit zo in haar systeem geprent dat niemand haar ooit meer iets anders kon wijsmaken. Hallelujah, wat is dat mooi. Dat wens ik ook voor Beke. En voor iedereen. 

Mag ik je inspireren om (nog vaker) je kinderen en/of naasten te vertellen dat ze prachtig zijn?