Met ogen vol leven

Kijk eens om je heen, waar je nu bent. 

Zie je ‘lege’ ogen? Of zit er leven in? En in je eigen ogen, nu? Als fotograaf wil ik dat leven pakken natuurlijk, maar dat is er gewoonweg niet altijd, of niet aan de oppervlakte in ieder geval. Dan graaf ik. En graaf ik. Totdat ik leven zie. 

Met een open blik

Ze neemt een moedig besluit: met haar pasgeboren dochter verlaat ze haar man. Eerst vlucht ze naar Jordanië en van daaruit reist ze door naar Nederland. Onderweg naar Jordanië krijgt de auto die ze deelt met een aantal andere mensen op de vlucht een ongeluk:

Oog in oog, van hart naar hart

Hoe diep kun je kijken in deze heldere ogen? Maar toch, nog meer dan dat jij naar hem kijkt, kijken zijn ogen – bam – recht bij jou naar binnen. In mijn ogen is een portret dan écht gelukt. Als ik er niet meer tussen sta, als je mijn camera niet meer voelt en er een rechtstreekse verbinding is gelegd.

Winterslaap

Langzaam kom ik uit mijn grot, ik heb me wat weinig laten zin hier. Ik hield een soort halfslachtige winterstop. Tijdens onze vakantie naar Jordanië was ik er echt helemaal uit, maar ook de eerste helft van december en heel januari deed ik minder. Er liepen een paar langlopende klussen door en er moest het één en ander uitgewerkt. Maar ik kon alles wat trager doen en met minder afspraken in mijn agenda. 

Dromerige Lizzy

Lieve, mooie, dromerige Lizzy. Ik heb je zien groeien en zekerder zien worden. Ik heb je steeds meer voor jezelf zien kiezen, voor wat jíj nodig hebt en wat past bij je. Onderweg zag ik je zwabberen; van een plan, naar later misschien en hoe dan eigenlijk? Maar onderweg kwamen we mooie dingen tegen. Van grote abstracte vragen naar kleine concrete tips. Maar uiteindelijk landde het besef dat het allemaal begint met jezelf. 

Hannah’s groei

Lieve Hannah, Ik ben zo dankbaar dat je mij het vertrouwen hebt gegeven je de afgelopen maanden te gidsen. Ik heb je zien groeien, ik zie je scherpere keuzes maken, ik zie je zekerder zijn, jezelf steeds beter leren kennen en daar keuzes op maken. Je ‘ja’ is bedachtzamer en daarmee waardevoller.

Een hoes om van te houden

De meeste mensen voor mijn camera zitten niet lekker in hun vel. Letterlijk, niet lekker in hun lijf. Zóveel mensen waar ik mijn lens op richt zijn onzeker over de hoes waar ze in leven. En dat heeft invloed op hoe je je voelt, hoe je handelt, op wat je uitstraalt en daarmee wat je aantrekt. 

Goed gelukt

Even een stukje terugspoelen, ik denk naar een jaar of 8 geleden. Ik herinner me nog een gesprek tijdens het eten met mijn ex-vriend, mijn vader en zijn vrouw. Hoe lang zou het nog duren voordat ik eens genoeg zou verdienen? Ik maakte nog steeds niet eens minimumloon. Wanneer zou ik eens ‘normaal’ kunnen bijdragen aan alle kosten? Ik had de enorme luxe dat ik flink kon leunen en me daarmee helemaal kon richten op het opbouwen van mijn bedrijf, maar hoe lang dat leunen zou gaan duren? Geen idee. Zoveel onzekerheden. Want wat als ik, nog los van geld, zou mislukken als fotograaf? Dat was mijn allergrootste angst. 

Voelsprieten

Eigenlijk vind ik dit niet echt een heel goede foto. Hij is prima, maar gewoon niet heel erg bijzonder. Toch kreeg ik dikke complimenten en veren tussen mijn billen in de vorm van een handgeschreven briefje van de opdrachtgever. Vooraf werd me gezegd: “Ik wist serieus niemand anders wie ik deze klus kan toevertrouwen. Dit moet met beleid en aandacht.” 

Meer geld verdienen?

Ik trek meer dan genoeg werk aan, hoe heerlijk is dat. Mijn lieve tante met een groot ondernemershart benoemde dat het zonde is om werk te laten liggen. “Zijn er niet manieren om toch te profiteren van het werk dat je nu afslaat?” Iets in mij maakte een sprongetje; wat tof om eens verder te denken! Wat voor een mogelijkheden zijn er nog meer eigenlijk?! Een klein bureautje achter mijn naam? Geld verdienen terwijl andere mensen werken? Andere fotografen begeleiden waar ik heil in zie, maar die nog stappen kunnen maken?