Goed gelukt

Even een stukje terugspoelen, ik denk naar een jaar of 8 geleden. Ik herinner me nog een gesprek tijdens het eten met mijn ex-vriend, mijn vader en zijn vrouw. Hoe lang zou het nog duren voordat ik eens genoeg zou verdienen? Ik maakte nog steeds niet eens minimumloon. Wanneer zou ik eens ‘normaal’ kunnen bijdragen aan alle kosten? Ik had de enorme luxe dat ik flink kon leunen en me daarmee helemaal kon richten op het opbouwen van mijn bedrijf, maar hoe lang dat leunen zou gaan duren? Geen idee. Zoveel onzekerheden. Want wat als ik, nog los van geld, zou mislukken als fotograaf? Dat was mijn allergrootste angst. 

Voelsprieten

Eigenlijk vind ik dit niet echt een heel goede foto. Hij is prima, maar gewoon niet heel erg bijzonder. Toch kreeg ik dikke complimenten en veren tussen mijn billen in de vorm van een handgeschreven briefje van de opdrachtgever. Vooraf werd me gezegd: “Ik wist serieus niemand anders wie ik deze klus kan toevertrouwen. Dit moet met beleid en aandacht.” 

Meer geld verdienen?

Ik trek meer dan genoeg werk aan, hoe heerlijk is dat. Mijn lieve tante met een groot ondernemershart benoemde dat het zonde is om werk te laten liggen. “Zijn er niet manieren om toch te profiteren van het werk dat je nu afslaat?” Iets in mij maakte een sprongetje; wat tof om eens verder te denken! Wat voor een mogelijkheden zijn er nog meer eigenlijk?! Een klein bureautje achter mijn naam? Geld verdienen terwijl andere mensen werken? Andere fotografen begeleiden waar ik heil in zie, maar die nog stappen kunnen maken?

It’s magic baby

De energie die jij de wereld in zendt, krijg je dubbel en dwars terug op je eigen bord. Noem het karma, de wet van aantrekking of whatever. Ik merk het momenteel zó duidelijk en ik vind het tof om ermee te spelen. Na een veel te drukke periode wilde ik alleen maar rust, rust, rust. En zonder dat ik verder iets onderneem wordt mijn agenda als vanzelf steeds leger.

Zoektocht naar rust

Steeds als ik de laatste weken bij mezelf incheckte met de vraag ‘waar heb ik behoefte aan’, schreeuwde alles in mij: RUST! Het laatste kwartaal van 2021 heb ik bijna twee keer meer omgezet dan normaal, wat fijn is, want mijn spaarpotje is weer wat gevuld na mijn verlof. Maar ik ben hier niet voor gemaakt; zulke lange dagen doorbeuken en alles steeds maar net afkrijgen en direct doorstomen naar het volgende. En belangrijker nog, als ik dit langer doe, dan lig ik eraf. Dan is het op.

Wij zijn natuur

Ohhh man die herfst en winter… Ik háátte ze, hartgrondig ook. Maar sinds ik het bestaan weet van de energetische seizoenen, kan ik inmiddels iets beter met ze dealen. Dit wordt nu mijn derde winter waarin ik bewuster meebeweeg en het lukt me steeds een beetje beter. Het idee is op zich vrij simpel, maar wij zijn in deze maatschappij nogal losgeslagen van deze natuurlijke ritmes. 

Voelsprieten

Hoi wereld, ik ben er weer. De babybubbel vond ik lang echt heel fijn en had ik ontzettend nodig, maar nu snak ik weer naar deze mooie buitenwereld. 

Leven en werken vanuit intuïtie

Ik heb eigenlijk nog nooit gewikt en gewogen om een keuze te maken. Een rationeel lijstje met pro’s en con’s heb ik zelfs in gedachten eerlijk gezegd nog nooit gemaakt. Bij alle grote keuzes in mijn leven wist ik heel helder of ik naar links of rechts moest, of dat nou in de liefde, studiekeuze of waar te wonen was. Ik weet dat ik kan vertrouwen op een diep, helder weten in me. Zo ook in mijn ondernemen, en ook kleiner en dagelijkser in hoe ik fotografeer.

Innerview

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik niet houd van koetjes en kalfjes en praatjes pot. Een goed gesprek kan ik wel waarderen. Liefst ben ik dan degene die de rake vragen stelt. Maar nu was dat andersom; Irwin stelde ze aan mij in een heus Innerview via zoom. We spraken over de stemmen in je hoofd, overtuigingen en pijnen. Over mensen écht zien: in mijn werk, maar ook in het dagelijks leven. En over de magie van het zwanger zijn.

Radicale compassie

Kun je met compassie naar je medemens kijken? En dan niet zomaar een beetje compassie maar echt radicale compassie?

Dit is Michael, ex-gedetineerde. Hij zat achtenhalf jaar, dus naar eigen zeggen niet voor het jatten van een blikje drinken. Sander Grip en waren bij hem thuis in zijn eenvoudige woning voor het interview en de foto.